Sneeuwwitje en te false meprouw

Heb me het voorbije weekend de moeite getroost om hier eens werk van te maken. "Sneeuwwitje" in het Indo-Nederlands, het Nederlands-Indisch, het Javaans of een onbestaand tussentaaltje, het is eigenlijk niet helemaal duidelijk. Vast staat dat het uit Indonesië komt, ex-kolonie van Nederland.

Hoe ik daar zo op kom? Mijn ouders waren tijdens de kindertijd van mijn broers en mezelf behoorlijk inventief wat betreft “vertellen”. Zelf verzonnen verhaaltjes, dat kregen wij te horen en niet de voorgekauwde stuff van de heren Grimm of Andersen. Maar "Sneeuwwitje" was de uitzondering. ’t Is te zeggen: "Sneeuwwitje" hebben we ettelijke malen te horen gekregen, niet in het gewoon Nederlands, maar in de versie waarvan sprake.

Dat hebben we te danken aan een uitzending op Radio 3, zo’n dertig jaar geleden. Daarin vertelde een inwoner van Java het sprookje in “zijn taal” en dat heeft mijn vader toen opgenomen. Hij was er gelijk helemaal weg van en dus vertelde hij het op identieke wijze na aan zijn ukjes. Tot vandaag ontgaat hem op een onbewaakt moment nog een quote à la “Sneeuwwitje al twee dagen toot, nog niet stink” of “pitjeplok hier, pitjeplok taar”.

Dat bandje dus, danig op de proef gesteld door tijd, stof en een aanzienlijk aantal draaibeurten, hebben vader en zoon van’t weekend eens opgesnord om de inhoud ervan van een gewisse dood te redden, alvorens de tand des tijds zich er te goed aan zou hebben gedaan. Lewisiana proudly presents, veilig en wel opgeborgen voor het nageslacht en iedereen die het horen wil: “Sneeuwwitje en te false meprouw”. (5,7 MB)

Lou @ 9:58 p.m.