Marokko - impressies #1

Marokko dus! Wat me aanvankelijk een beetje afschrikte, het verblijf bij een gastgezin, blijkt uiteindelijk de beste manier te zijn om een land en z’n inwoners te leren kennen. Er heerst een gastvrijheid die ik nooit eerder in mijn 26-jarige leventje ervaren heb. Niet alleen bij het gezin waar we verbleven, ook gewoon op straat of eender waar je komt maak je vrienden voor je het weet. ’t Klinkt misschien wat aanstellerig om na een verblijf van een week grootse emoties te poneren en toch doe ik het: ik heb er mijn hart verloren, daar in Taroudant. Geen gevoel is zo prettig als weten dat je ergens ver van huis altijd welkom bent. Wat dacht u van enkele indrukjes?

Onze missie

… bestond zoals gezegd aanvankelijk uit het “animeren” van blinde en slechtziende jongeren. Geen kinderen dus, zoals verwacht en ook geen armoedig schooltje waar een computer een bijzonder fenomeen is. De blindenschool-met-internaat van Taroudant is gesubsidieerd door een NGO en beschikt zelfs naar westerse normen over een behoorlijke infrastructuur. Het is dan ook een begrip in de regio en zowat alle kinderen met een visuele handicap uit het Zuiden van Marokko volgen hier van kleinsaf een degelijke opleiding (Arabisch, Frans, wiskunde, sport …) , tot hun 22ste.

Overdag was er bijgevolg niet echt behoefte aan animatie en dus hebben we ons nuttig gemaakt bij de buren. Het weeshuis van Taroudant bestaat enerzijds uit een kindertehuis, anderzijds uit een tehuis voor zwaar mentaal gehandicapten. In het kindertehuis komen baby’s terecht (de jongste was vier dagen) die om welke reden ook door de moeder/familie worden afgestaan, tot ze door een pleeggezin, waar ook ter wereld, worden geadopteerd. Ook hier geen gebrek aan middelen, koning Mohammed V was na een bezoek aan Taroudant niet te beroerd om elk weesje dat in dit weeshuis toekomt van een persoonlijk budget te voorzien. De directeur heeft er niet beter op gevonden dan daarmee grote aantallen loopstoeltjes aan te schaffen, van het soort dat in België verboden werd, vanwege de hoge snelheden die ermee kunnen gehaald worden. Een betere voorbereiding op het chaotische Marokkaanse verkeer kan je niet hebben.
Behalve de rondcrosssende peuters was er ook nog het klein grut dat eten moest krijgen en de acht extra helpende handen werden zeer geapprecieerd. In mijn geval vrij nadrukkelijk zelfs, vanwege een Marokkaanse schone, doch de islam stak een stokje voor een verder romantisch vervolg… dommage (maar zei ik al dat ik er m’n hart verloren heb?). Hoe dan ook een prettig gevoel, dat er binnen 20 jaar in Amerika, Australië of België een Marokkaan(se) met een mooie toekomst rondloopt die wij lang geleden in zijn/haar thuisland nog de papfles hebben gegeven.

Minder aangenaam ging het er aan toe in het tehuis voor gehandicapten. Met z’n achten waren ze. Zes opvoeders (in shiften van drie per dag) zorgden dat “les handicapés” genoeg aten en sliepen en dat was het zowat. Op zich al een opmerkelijke prestatie, want er was niet echt huis mee te houden. Animatie? Behalve een pluche olifant, een radio en een tv was er niets om die gasten bezig te houden. Dus wij (na 2 keer slikken en een drempeltje te hebben overwonnen) dan maar een keertje een trommel meegebracht, wat tegen onze verwachtingen in voor behoorlijk wat leven in de brouwerij zorgde, ze leken hun isolement voor even te vergeten.
De moedeloosheid waarmee de verzorgsters zich van hun taak kwijten, is ergens ook begrijpelijk. Hun werk is in zeker opzicht een maat voor niets. Voor volwassen gehandicapten bestaat dit soort tehuizen namelijk niet in Marokko. Wat van Aziz (uitmuntend beatboxer) moet worden nadat hij volgend jaar 18 wordt, is compleet onduidelijk, want in het weeshuis kan hij niet blijven. Het verklaart wellicht de groeiende populatie van “les fous”, gekken die je in Marokko overal op straat tegenkomt.

’s Avonds nuttigden we onze tijd dan met de gasten van de blindenschool. Hun Frans was dan wel beter dan het onze, de gesprekjes verliepen bijzonder aangenaam. En toch besef je op zulke momenten dat talenkennis onontbeerlijk is. Voor het eerst in mijn leven heb ik mezelf vervloekt dat ik niet beter Frans spreek, iets wat ik in pakweg Brussel nooit als een groot probleem heb beschouwd. Gelukkig hebben we met onze Marokkaanse vrienden ook feestjes gebouwd en –hoera!- daar moet je geen Frans voor kunnen. Anders dan bij ons wordt je er uitgenodigd om zelf mee muziek te maken, een zegen voor muzikanten en mensen die snel uitgepraat zijn maar zich wél eens willen laten gaan.

Foto’s van dat alles, alhier!

Volgende aflevering: iets over cliché’s, bijzondere bijzonderheden, het gastgezin, redenen om wel/niet naar Marokko te gaan en weer geen antwoord op de vraag “wat zit ik hier eigenlijk te doen terwijl ik elders zoveel nuttiger dingen kan verrichten?”

Lou @ 11:04 p.m.