Een pluim voor Chris (vd A.) & Co

Lang geleden, toen de dieren (géén komma) Ariel Sharon, Charles De Gaulle en Richard Nixon nog spraken, was “Panorama” het paradepaardje van de openbare omroep. Geen NIR, BRT, BRTN of VRT zonder “Panorama”, de moeder van wat men later “duidingsmagazines” is gaan noemen, zeg maar. Mijn vroegste herinneringen aan het programma gaan terug tot eind jaren ’80 toen het driespan Paul Muys, Frieda Van Wyck en William Van Laeken de Panorama-kar voort trok. Ze dwongen alledrie een soort respect af dat ook Bavo Claes van élke VRT-kijker kreeg, gewoon omdat ze hun job ernstig namen en deden. Besides: ook Paul Jambers leerde de knepen van het vak in de Panorama-stal, om er later op Vilvoordse bodem grondig zijn poten … euh voeten aan te vegen.

Dát Panorama dames en heren is weer helemaal terug. (Wie hier enige plaatsvervangende trots opmerkt heeft mensenkennis, al heb ik hoegenaamd geen idee waar hij vandaan komt.) William Van Laeken overleefde nipt een eenzame opsluiting in de catacomben aan de Reyerslaan, en de VRT wou besparen op een fortuin aan maquillagekosten om wekelijks zijn -wegens gebrek aan zonlicht- opgelopen lijkkleurtje weg te schminken. Dat allemaal ten behoeve van één enkele aan- en afkondiging van een aangekochte reportage die samen nauwelijks 5 minuten duurde (de aan- en afkondiging). “Ter zake zondag” heette het, naar “Ter zake zaterdag”, het kransje van het Coninxkoppel Frieda & Alain, dat tegenwoordig trouwens “De zevende dag” heet. De vroegere “Zevende dag” was dan weer de zondagse variant van het huidige “Ter zake”, voor wie de cirkel rond wil hebben.

Met Willy’s vrijgekomen cosmeticabudget en wat extra overheidssteun, zou er voortaan elke maand aan één reportage uit eigen huis worden gewerkt. Met een frisse generatie journalisten die het journaille van Dag Allemaal & Co even zou tonen wat doorgaans onder nieuwsharing en ontgullingsjournalistiek wordt verstaan. Want behalve Chris De Stoop en een moedige enkeling gesteund door het Fonds Pascal Decroos, leek niemand in Vlaanderen nog geïnteresseerd in het genre. Rudi Vranckx gaf een tijdje terug het goede voorbeeld met een ijzersterke reportage over terreur in België.

En anderhalve week terug was het er boenk op met de intussen beruchte uitzending over het gokschandaal in het Belgische voetbal. Aanvankelijk pleitten alle betrokkenen onschuldig en had de zaak geen prioriteit voor het gerecht, maar vandaag gaat de voetbal pas écht aan het rollen. Met bekentenissen en ontslagen en al.

Historisch heeft het (althans voor voetballeken) wellicht niet eens het belang van een mini-Watergateschandaaltje. Maar de symboolwaarde van de bewuste reportage voor de Vlaamse media als zogenaamde vierde macht is niet te onderschatten. Hopelijk is dit een aanzet naar meer van dat. Het is de taak van journalisten om de waarheid te vertellen of die te achterhalen als ze niet gekend is. Het is de taak van een openbare omroep om de bevolking te informeren. En ik vind het heerlijk, dat "mijn belastingsgeld" daar voor gebruikt wordt. Hoe meer, hoe liever mijnheer Van Thillo.

Anoniem @ 12:27 a.m.