Buikloopmeter vs. MP3-speler

Vandaag voor het eerst gaan joggen met deze hartslagmeter én (ook eindelijk eens aangeschaft) een bescheiden maar superpraktisch MP3-spelertje. Zowaar een halve electronicazaak op verplaatsing dus en dat was op z’n zachtst gezegd een vreemde ervaring. Het borstkas-onderdeel van de hartslagmeter zat halfweg m’n tochtje op buikhoogte, maar het ding is daar blijkbaar op voorzien, want het bleef onvoorwaardelijk hartslagmeten. Volgende keer dat riempje rond mijn torso toch maar wat beter aanspannen.

Een ook die MP3-speler was nog wat onwennig. Gedurende mijn hele 26 jarige leven heb ik nooit een walk- of discman gehad, vraag me niet waarom. Dus om zo plots altijd en overal een beroep te kunnen doen op de beste muziekjes ter wereld, da’s toch wel een ongekende en oorverdovende luxe.

Bij het joggen echter, concentreer ik me normaal op mijn ademhaling, die bij de doorsnee jogger ritmisch simultaan “loopt” met zijn looppas. Mensen bij wie dat niet zo is, zijn kortademig of hebben te lange benen … of te grote longen. Soit, wanneer je tijdens dat saaie blokje om plots vergezeld wordt door een playlist om wild van te worden (“By the way”, RHCP - “Astounted”, Bran van 3000 – “The impression that I get”, Mighty Mighty Bosstones – “Choose Life”, PF Project - “Shaken”, Underwolves - “A little less conversation” Junkie XL) doet dat je vaste loopritme geen goed. Máár: je vergeet wel moe te worden. Benieuwd bij welke hartslag dat gaat eindigen.

Lou @ 3:22 p.m.