Stel u voor dat het beter wordt
Liefste
tante Annieik zou u gaarne danken
voor al uw schoon geschrijf
soms zou ik wel kunnen janken
ja dat staat buiten kijf
toch zou ik u gaarne op iets wijzen
dat mij al even stoort
ge moet er maar eens over peinzen
of ge mijn smeekbede aanhoort
ik zou u namelijk gaarne zéggen
hoe graag ik uw stukjes lees
dus tracht ik met u te overleggen
die comments, vanwaar die stofzuigvrees?
ik zou u niet gaarne dwingen
met acties of petities, die zetten u in uw hem
maar is er echt geen oplossing te bedingen?
uw trouwe lezers hebben ook een stem
of misschien… misschien is dit toch niet zo’n goed idee
misschien is die zwijgplicht wel een deeltje van de magie
doemme toch, mijn persoonlijkheid splijt zich in twee
ik wil gewoon maar zeggen tante Annie, dat ik u gaarne …
lees
(misschien wel lichtjes geïnspireerd door
wh)
De fifties zijn terug!
Niet alleen
The Pipettes hebben dat begrepen, ook bij de
asfaltkernijnen is het al een ganse week van dattum. Superbe!
Ja, dat jongetje in uw klas dat tijdens de lessen geschiedenis vooraan zat om toch maar geen woord te missen van de enige bevlogen leerkracht die de school rijk was, dat was ik.
Het weer met Lukas De Vos
Is
dit niet geweldig?
Wie buiten wil, hoeft morgen geen sjaal om te slaan. Bij 22 graden is zelfs een frisse neus halen wat optimistisch gedacht. Maar daarna gaat het helaas steil bergaf met norse windvlagen en onberekenbare buien. Daarna is het onbestendig weer zoals dat hoort als de kastanjes vallen.
of
En dan nu op een drafje het weer. Vannacht worden de weerplooien gladgestreken. In de ochtend klimt het kwik volleerd naar de 22 graden. Weinig wind, ideaal dus voor een drankje in de buitenlucht. Daarna is het truitjes aan en oortjes bedekt.
en
De nieuwslezer gebruikt ook woorden als 'zwerk' voor lucht en 'plukken' voor wolken. ,,Het is de opvoedende taak van de VRT om het Nederlands gevarieerd te houden'', lacht De Vos.
Lukas De Vos for president! Ze zoeken er trouwens één, bij de VRT.
Wanordelijke bladwijzerverzameling krijgt eindelijk structuur te Lewisiana
Firefox 2.0 is ook bij Lewisiana een feit. Meteen maar een strakke layout aan gegeven. En met de bijzoooonderrr handige
FoxyTunes-plugin, zodat ge onderaan uw browser uw muziekskes kunt regelen, zonder daarvoor naar uw muziekskesregelprogramma te moeten. En met del.icio.us- toestanden (waarom staan die puntjes daar eigenlijk tussen?) ipv favorieten of bladwijzers. Van dat laatste ben ik nog niet echt overtuigd wegens vrij revolutionair voor mijn simpel plattelandsjongenverstand. Het doet maw niet altijd wat ik wil.
En toch, toch voel ik me bijzonder hip, eigenlijk.
Technorati tags:
geek,
freak,
yuppie,
firefox,
delicious
Marokko - impressies #2
Het vervolg van
wat vooraf ging:
BijzonderhedenOnze straat was de enige in heel Taroudant met twee bomen in. Letterlijk. Hoe dat is gekomen? Eerst was er een zandweggetje en vervolgens groeiden er boompjes op dat weggetje. Die werden groot, maar bomen kappen ten voordele van koning McAdam, daar doen ze in Marokko niet aan. Het asfalt werd er dan maar mooi in een kringetje omheen gelegd.
*klik*Marokko is een land van geuren. Veel meer valt daar niet over te zeggen, maar het valt wel op hoe geurloos het straatleven in België is, afgezien van een hondestront of een warme bakker. Geen bedwelmende stank van uitwerpselen, afval of gelooide geitenhuiden en geen doordringende reuk van allerlei kruiden, reuk of etenswaren, versterkt door wind en warmte. Jammer eigenlijk.
Er heerst een enorm contrast tussen stad en platteland in Marokko. Minder qua mentaliteit dan qua ontwikkeling, maar toch. “La piste” is de enige (nog) niet verharde invalsweg naar Taroudant, een beetje het Afrika zoals we dat kennen van op tv. Als je daar als westerling door de “buitenwijken” passeert (in een
aftands busje nochtans) trek je ongewild de aandacht en dat is een vreemde ervaring. Een confrontatie van onze verwondering over hun vastberadenheid ondanks hun schamele onderkomen, tegenover hun verbazing en vragende lichaamshouding over wat wij daar komen doen. Niet vijandig maar ook niet uitnodigend … onwetend. Kiekevel, het kan ook bij +30 °C. De rest van de rit was het muisstil in ons busje.
De hamam, ofte het stoombad is iets heel curieus. Drie ruimtes met een verschillende temperatuur gaande van warm tot heet. Het nut daarvan is me nog steeds niet helemaal duidelijk, maar de bedoeling is alleszins om eerst wat uit te zweten en je vervolgens te wassen, te laten wassen, je nog eens te wassen en je nóg eens te wassen. Onze buurjongen Mustafa was zo vriendelijk mij wegwijs te maken en te behoeden voor het begaan van onnozelheden. Een hamam is namelijk niet gemengd en ik was de enige man in ons gezelschap. Hoogtepunt was het moment waarop Mustafa me zonder waarschuwing tegen de grond smakte, op mijn rug ging staan en mijn benen en armen begon te stretchen. Ahauw! Maar fit dat ge u achteraf voelt manneke! En proper!
Zoals bij ons in de straten kerstverlichting hangt in december, zo hangen er momenteel sierlichtjes in de straten van Marokko om het suikerfeest/einde van de ramadan te vieren
De omgeving van Taroudant is even vlak als Vlaanderen. Toch zie je in de verte, door het woestijnstof steeds het Atlasgebergte, dat even plots begint als de vlakte die eindigt. Indrukwekkend!
*klik*De president van Frankrijk, “Zjaksjrak” komt elk jaar rond Kerstmis een tijdje op vakantie in Taroudant. Gelijk heeft hij.
Het verkeer in Marokko is een verhaal apart. Compleet geschift, maar je raakt het snel gewend, Tenminste zolang je zelf niet moet rijden. Behalve het gebruik van hun richtingaanwijzers, steken automobilisten ook hun arm uit het raampje als ze afslaan. Naar rechts afdraaien is bijgevolg problematisch voor een chauffeur. Misschien daarom dat ze aan hun rotondes ook nog eens verkeerslichten zetten. Spookrijden mag, indien je rijstrook door iets wordt belemmerd. Sommige bestuurders vergeten eens voorbij het obstakel wel opnieuw rechts te houden. Remmen is in Marokko een schande, claxoneren een plicht. 1 keer: “hey Mohammed”, 2 keer: “hey Rachid”, 3 keer: “mag ik efkes passeren?” Van stress in het verkeer is er vreemd genoeg niet echt sprake. Zolang iedereen blijft bollen, doet niemand moeilijk.
De keuken van ons gastgezin was vanwege de ramadan zo ongeveer 24u/24u in gebruik. Tijdens de ramadan eten en drinken de Marokkanen niet zolang de zon schijnt, wat betekent dat ze ’s nachts wel opstaan om te eten. Daarenboven staan ze er op om overdag ook voor hun gasten (ons) te koken. Wie zei er dat Marokkanen lui zijn?
Werk en leven zijn er veel meer met elkaar vervlochten. Neem nu Mustafa, onze buurjongen van 17. Zijn job: het (her)schilderen van autocarrosseries, maar tussendoor leidde hij ons ook wel eens rond in de stad, of ging hij mee naar de haman. Is zo’n werkritme niet veel relaxeter/aangenamer dan onze westerse georganiseerde chaos? Historicus E.P. Thomson stelde ooit de vraag of dit niet het natuurlijk menselijk werkritme is (dixit Tom Hodgkinson in “Lof der luiheid”, toevallig onderdeel van mijn stapeltje reisliteratuur)
ClichésMarokkanen eten alleen maar couscous
waar/niet waar
Eten Belgen alleen maar frieten?
Marokkanen worden snel agressief
waar/niet waar
Marokkanen zijn heel verbaal. Dat het ruziezoekers/stokers zijn is volgens mij een misvatting, ze uiten gewoon ál hun emoties en ze doen dat soms vrij
uitbundig. In België valt dat dan op, omdat Belgen van nature veel gereserveerder zijn. ’t Is een kwestie van gewoon worden.
Kiezers van Vlaams Blank zouden eens een weekje bij een
Marokkaans gastgezin moeten verblijven waar/
niet waarEcht echt wel!
Toeristen betalen in Marokko voor eender wat méér dan autochtonen waar/
niet waarMaar als het een troost mag wezen: ’t is nog steeds goedkoper dan in Europa. Op de eindeloze marktjes zullen verkopers er alles aan doen om de touristen in hun winkeltje binnen te krijgen. Voor een goed begrip: in Marokko ben jij de allochtoon en ze pikken je er zo uit. “La chokran” (nee danku) is dan het toverwoord. Indien je toch ergens interesse voor moest hebben, is het een kwestie van afdingen. Iets waar een verkoper 200 Dihram (20 euro) voor vraagt, is waarschijnlijk nog niet de helft waard, begin dus zelf bij 50 en wees assertief. Ze stellen je geduld eindeloos op de proef maar hey, dit moet je meemaken om dan te kunnen zeggen: “Marokkanen, ge moet ze mij niet leren kennen.”
De wereld is klein waar/
niet waarImad, leerling op de blindenschool, 19 jaar en lid van de nationale goalballploeg van Marokko kende zomaar even alle Marokkaanse spelers in de Belgische voetbalcompetitie. Zijn favoriete Belgische club: FC Bruges.
Nog meer redenen om naar Marokko te gaanDe Atlantische oceaan
*klik* is properder dan de Noordzee en heerlijk om in te zwemmen.
De gastvrijheid en hartelijkheid in Taroudant was zoals gezegd ongezien.
In oktober haalt de thermometer er moeiteloos 40 °C
In open lucht slapen is bijgevolg een noodzaak (het nuttige en het aangename, weet u wel)
Er
*klik* zijn azerty-klavieren
Gratis
tattoo’s!
Redenen om niet naar Marokko te gaanDe politie uw vriend, maar niet in Marokko. Ze zijn alom tegenwoordig, de flikken met hun opzichtige kepies en ze hebben maar één doel voor ogen: ambetant doen. Laten voelen wie de baas is. Op de terugweg naar de luchthaven van Agadir zijn we 2x tegengehouden, zonder duidelijke reden. Volgens Hlimu wegens te snel rijden, maar flitspalen hebben ze daar niet en de eerste agent met ingebouwde radarcontrole moet nog geboren worden. De kans dat dat in Marokko gebeurt is bovendien klein.
Laat je daar echter niet door afschrikken moest je zin hebben om te gaan. “Blaffende honden …” Marokko is in heel veel opzichten (zie boven) het schoonste land ter wereld. Allen daarheen!
Bereken je ecologische voetafdruk
Marokko - impressies #1
Marokko dus! Wat me aanvankelijk een beetje afschrikte, het verblijf bij een gastgezin, blijkt uiteindelijk de beste manier te zijn om een land en z’n inwoners te leren kennen. Er heerst een gastvrijheid die ik nooit eerder in mijn 26-jarige leventje ervaren heb. Niet alleen bij het gezin waar we verbleven, ook gewoon op straat of eender waar je komt maak je vrienden voor je het weet. ’t Klinkt misschien wat aanstellerig om na een verblijf van een week grootse emoties te poneren en toch doe ik het: ik heb er mijn hart verloren, daar in Taroudant. Geen gevoel is zo prettig als weten dat je ergens ver van huis altijd welkom bent. Wat dacht u van enkele indrukjes?
Onze missie… bestond zoals gezegd aanvankelijk uit het “animeren” van blinde en slechtziende jongeren. Geen kinderen dus, zoals verwacht en ook geen armoedig schooltje waar een computer een bijzonder fenomeen is. De blindenschool-met-internaat van Taroudant is gesubsidieerd door een NGO en beschikt zelfs naar westerse normen over een behoorlijke infrastructuur. Het is dan ook een begrip in de regio en zowat alle kinderen met een visuele handicap uit het Zuiden van Marokko volgen hier van kleinsaf een degelijke opleiding (Arabisch, Frans, wiskunde, sport …) , tot hun 22ste.
Overdag was er bijgevolg niet echt behoefte aan animatie en dus hebben we ons nuttig gemaakt bij de buren. Het weeshuis van Taroudant bestaat enerzijds uit een kindertehuis, anderzijds uit een tehuis voor zwaar mentaal gehandicapten. In het kindertehuis komen baby’s terecht (de jongste was vier dagen) die om welke reden ook door de moeder/familie worden afgestaan, tot ze door een pleeggezin, waar ook ter wereld, worden geadopteerd. Ook hier geen gebrek aan middelen, koning Mohammed V was na een bezoek aan Taroudant niet te beroerd om elk weesje dat in dit weeshuis toekomt van een persoonlijk budget te voorzien. De directeur heeft er niet beter op gevonden dan daarmee grote aantallen loopstoeltjes aan te schaffen, van het soort dat in België verboden werd, vanwege de hoge snelheden die ermee kunnen gehaald worden. Een betere voorbereiding op het chaotische Marokkaanse verkeer kan je niet hebben.
Behalve de rondcrosssende peuters was er ook nog het
klein grut dat eten moest krijgen en de acht extra helpende handen werden zeer geapprecieerd. In mijn geval vrij nadrukkelijk zelfs, vanwege een Marokkaanse schone, doch de islam stak een stokje voor een verder romantisch vervolg… dommage (maar zei ik al dat ik er m’n hart verloren heb?). Hoe dan ook een prettig gevoel, dat er binnen 20 jaar in Amerika, Australië of België een Marokkaan(se) met een mooie toekomst rondloopt die wij lang geleden in zijn/haar thuisland nog de papfles hebben gegeven.
Minder aangenaam ging het er aan toe in het tehuis voor gehandicapten. Met z’n achten waren ze. Zes opvoeders (in shiften van drie per dag) zorgden dat “les handicapés” genoeg aten en sliepen en dat was het zowat. Op zich al een opmerkelijke prestatie, want er was niet echt huis mee te houden. Animatie? Behalve een pluche olifant, een radio en een tv was er niets om die gasten bezig te houden. Dus wij (na 2 keer slikken en een drempeltje te hebben overwonnen) dan maar een keertje een trommel meegebracht, wat tegen onze verwachtingen in voor behoorlijk wat leven in de brouwerij zorgde, ze leken hun isolement voor even te vergeten.
De moedeloosheid waarmee de verzorgsters zich van hun taak kwijten, is ergens ook begrijpelijk. Hun werk is in zeker opzicht een maat voor niets. Voor volwassen gehandicapten bestaat dit soort tehuizen namelijk niet in Marokko. Wat van Aziz (uitmuntend beatboxer) moet worden nadat hij volgend jaar 18 wordt, is compleet onduidelijk, want in het weeshuis kan hij niet blijven. Het verklaart wellicht de groeiende populatie van “les fous”, gekken die je in Marokko overal op straat tegenkomt.
’s Avonds nuttigden we onze tijd dan met de gasten van de blindenschool. Hun Frans was dan wel beter dan het onze, de gesprekjes verliepen bijzonder aangenaam. En toch besef je op zulke momenten dat talenkennis onontbeerlijk is. Voor het eerst in mijn leven heb ik mezelf vervloekt dat ik niet beter Frans spreek, iets wat ik in pakweg Brussel nooit als een groot probleem heb beschouwd. Gelukkig hebben we met onze Marokkaanse vrienden ook feestjes gebouwd en –hoera!- daar moet je geen Frans voor kunnen. Anders dan bij ons wordt je er uitgenodigd om zelf mee muziek te maken, een zegen voor muzikanten en mensen die snel uitgepraat zijn maar zich wél eens willen laten gaan.
Foto’s van dat alles,
alhier!
Volgende aflevering: iets over cliché’s, bijzondere bijzonderheden, het gastgezin, redenen om wel/niet naar Marokko te gaan en weer geen antwoord op de vraag “wat zit ik hier eigenlijk te doen terwijl ik elders zoveel nuttiger dingen kan verrichten?”
Tijd voor een statement
(Elke gelijkenis met een bestaand logo berust op toeval.)
Snotverdomme
Twee dagen terug in Belgenland en het Verschrikkelijke Monster van de Overvloedige Snot heeft zich al tussen mijn oren en achter mijn reukorgaan genesteld. Maar hey, Marokko was een onbeschrijfelijke ervaring en toch zal een poging tot neerslag der gebeurtenissen volgen, één dezer dagen. Met foto's en al!
Maar laat nu aub de siroxyl, de rhinopulsan, de alium cepa, de liters thee, ajuin- en citroenwater én de papieren zakdoekskes van Tempo (enig in hun soort wegens een minimaal schuurpapiereffect) aanrukken.
Hatsjie!
Fekantie
Bon, de burgerplicht is vervuld, dus we zijn er eens
mee weg. Pierre, hier is’t sleuteltje van de brievenbus, Dramoghe, gij zorgt dat de plantjes niet te droog of te nat staan?
En als u morgen of volgende week in het nieuws iets hoort over een Belg die in Agadir werd opgepakt wegens drugssmokkel, gelieve de Marokkaanse ambassade er van te overtuigen dat hij met niets anders dan met goede bedoelingen in zijn bagage is vertrokken.
Salaam!
Zwart op wit
Jaja,
u kan dat
allemaal wel zéggen,
voor wie u
stemt, maar hebt u daar ook onweerlegbare bewijzen van? Aha! Benieuwd hoeveel Vlamingen er vandaag nog met hun kodakske in het stemhokje hebben gestaan.
En het gaat blijkbaar niet goed met de VLD. (Zou het aan
hun foldertjes kunnen liggen?) Maar, net als in Gent kan paars in
K-City lustig verder doen, which is pretty nice!
Choose life
“We moeten de problemen niet overdrijven, maar we moeten ook niet doen alsof ze er niet zijn”, zag ik een snugger redenaar vanavond herhaaldelijk verkondigen op mijn televisietoestel.
Welnu, ik ken geen enkele partij die “de problemen” negeert, ik ken er wel één die ze overdrijft, afgaande op de folders die de voorbije weken in mijn geen-reclame-aub-brievenbus zijn belandt. Ha!
Tevredenheid, lieve mensen, is het beste medicijn tegen extremisme, neem het aan van
een contente madam. En omgekeerd helaas ook, aan u de keuze.
Zoek de fout
Helaas, driewerf helaas! Mijn vertrouwen in de VLD
wás al niet groot, maar wat volgt doet de spreekwoordelijke liberale deur van het stemhokje voorgoed dicht. De blauwen blijken, net als hun oranje collega’s op gemeentelijk vlak, de truken van de foor en van Het Laatste Nieuws niet te schuwen. Oftewel: er is weer fotomanipulatie in het spel!
Om één of andere reden leeft bij mij de overtuiging dat trucage op provinciaal vlak nog net ietsje minder acceptabel is, dan wanneer de gemeentepolitiek er tegen zondigt. Hoe hoger de instantie, hoe minder een mens zich aan amateurisme verwacht, weet u wel. Dus tenzij mevrouw nr 7 zich publiekelijk verontschuldigt en een geldige reden kan voorleggen voor haar afwezigheid bij het nemen van bovenstaande foto, zal ik niet eens overwegen om op haar te stemmen. Wie de realiteit verdoezelt, wie de waarheid niet onder ogen wil zien, wie een “sterke ploeg” al in de steek laat nog voor die de kans krijgt “de regionale belangen te verdedigen” … tjah … dan heb ik nog meer vertrouwen in een ploeg die zich vol-le-dig out als zijnde van bordkarton.
Het magische 0110-effect
Het was schoon. Neen, niet het bij momenten erbarmelijke geluid. Wél Stef Kamil die éénmalig terug bij dEUS de longen uit z’n lijf schreeuwde tijdens “Suds & soda”. Zita Swoon die Hooverphonic, Axelle Red, Joost Zweegers en Admiral Freebee op het podium uitnodigden. Clouseau in’t kort en even krachtig.
Free hugs van een Antwerpse meisjeschiro (of hadden
deze heren zich vermomd?). Barman en Wauters die
“België” van Het Goede Doel in een ontroerend duet zongen. De regen die iedereen hardnekkig trotseerde, de overvolle Gedempte Zuiderdokken én Waalse én Vlaamse kaai tijdens dEUS … maar niets van dat alles was zo schoon als het publiek.
We wisten van elkaar waarom we er waren. Geen geduw, geen getrek, excuses als we op elkaars tenen stonden, geen scheldpartijen, een schouderklopje en een vriendelijk woord om iemand makkelijker te passeren in die mensenzee. Nog nooit, op geen enkel festival of manifestatie zo’n voorbeeldige massa om me heen gehad. Een soort collectieve geborgenheid, nestwarmte XXL. Als het voor 1 dag kan op een plein in Antwerpen, waarom dan de rest van het jaar niet in de hele stad? Zullen we het eens proberen, vanaf …nu? Met de glimlach?
